Volume Ii Part 50 (1/2)
TO MR. THOMAS SHERIDAN
REVEREND AND LEARNED SIR,
I am teacher of English, for want of a better, to a poor charity-school, in the lower end of St. Thomas's Street; but in my time I have been a Virgilian, though I am now forced to teach English, which I understood less than my own native language, or even than Latin itself: therefore I made bold to send you the enclosed, the fruit of my Muse, in hopes it may qualify me for the honour of being one of your most inferior Ushers: if you will vouchsafe to send me an answer, direct to me next door but one to the Harrow, on the left hand in Crocker's Lane.
I am yours, Reverend Sir, to command, PAT. REYLY.
Scribimus indocti doctique poemata pa.s.sim.
HOR., _Epist_. II, i, 117
AD AMIc.u.m ERUDITUM THOMAM SHERIDAN
Deliciae, Sheridan, Musarum, dulcis amice, Sic tibi propitius Permessi ad flumen Apollo Occurrat, seu te mimum convivia rident, Aequivocosque sales spargis, seu ludere versu Malles; dic, Sheridan, quisnam fuit ille deorum, Quae melior natura orto tibi tradidit artem Rimandi genium puerorum, atque ima cerebri Scrutandi? Tibi nascenti ad cunabula Pallas Ast.i.tit; et dixit, mentis praesaga futurae, Heu, puer infelix! nostro sub sidere natus; Nam tu pectus eris sine corpore, corporis umbra; Sed levitate umbram superabis, voce cicadam: Musca femur, palmas tibi mus dedit, ardea crura.
Corpore sed tenui tibi quod natura negavit, Hoc animi dotes supplebunt; teque docente, Nec longum tempus, surget tibi docta juventus, Artibus egregiis animas instructa novellas.
Grex hinc Paeonius venit, ecce, salutifer orbi; Ast, illi causas orant: his insula visa est Divinam capiti nodo constringere mitram.
Natalis te horae non fallunt signa, sed usque Conscius, expedias puero seu laetus Apollo Nascenti arrisit; sive ilium frigidus horror Saturni premit, aut septem inflavere triones.
Quin tu alte penitusque latentia semina cernis Quaeque diu obtundendo olim sub luminis auras Erumpent, promis; quo ritu saepe puella Sub cinere hesterno sopitos suscitat ignes.
Te dominum agnoscit quocunque sub aere natus: Quos indulgentis nimium custodia matris Pessundat: nam saepe vides in stipite matrem.
Aureus at ramus, venerandae dona Sibyllae, Aeneae sedes tantum patefecit Avernas; Saepe puer, tua quem tetigit semel aurea virga, Et coelum, terrasque videt, noctemque profundam.
Ad te, doctissime Delany, Pulsus a foribus Decani, Confugiens edo querelam, Pauper petens clientelam.
Petebam Swift doctum patronum, Sed ille dedit nullum donum, Neque cib.u.m neque bonum.
Quaeris quam male sit stomacho num?
Iratus valde valde latrat, Crumenicidam ferme patrat: Quin ergo releves aegrotum, Dato cib.u.m, dato potum.
Ita in utrumvis oculum, Dormiam bibens vestrum poculum.
Quaeso, Reverende Vir, digneris hanc epistolam inclusam c.u.m versiculis perlegere, quam c.u.m fastidio abjecit et respuebat Deca.n.u.s ille (inquam) lepidissimus et Musarum et Apollinis comes.
Reverende Vir,
De vestra benignitate et clementia in frigore et fame exanimatos, nisi persuasum esset n.o.bis, hanc epistolam reverentiae vestrae non scripsissem; quam profect, quoniam eo es ingenio, in optimam accipere partem nullus dubito. Saevit Boreas, mugiunt procellae, dentibus invitis maxillae bellum gerunt. Nec minus, intestino depraeliantibus tumultu visceribus, cla.s.sic.u.m sonat venter. Ea nostra est conditio, haec nostra querela. Proh Deum atque hominum fidem! quare illi, cui ne libella nummi est, dentes, stomachum, viscera concessit natura? mehercule, nostro ludibrium debens corpori, frustra laboravit a patre voluntario exilio, qui macrum ligone macriorem reddit agellum. Huc usque evasi, ad te, quasi ad asylum, confugiens, quem nisi bene nossem succurrere potuisse, mehercule, neque fores vestras pultussem, neque limina tetigissem. Quam longum iter famelicus peregi! nudus, egenus, esuriens, perhorrescens, despectus, mendicans; sunt lacrymae rerum et mentem carnaria tangunt. In via nullum fuit solatium praeterquam quod Horatium, ubi macros in igne t.u.r.dos versat, perlegi. Catii dapes, Maecenatis convivium, ita me pictura pascens inani, saepius volvebam. Quid non mortalium pectora cogit Musarum sacra fames? Haec omnia, quae nostra fuit necessitas, curavi ut scires; nunc re experiar quid dabis, quid negabis. Vale.
Vivitur parvo male, sed canebat Flaccus ut parvo bene: quod negamus: Pinguis et laute saturatus ille Ridet inanes.
Pace sic dicam liceat poetae n.o.bilis laeti salibus faceti Usque jocundi, lepide jocantis Non sine cura.
Quis potest versus (meditans merendam, Prandium, coenam) numerare? quis non Quot panes pistor locat in fenestra Dicere mallet?
Ecce jejunus tibi venit unus; Latrat ingenti stomachus furore; Quaeso digneris renovare fauces, Docte Patrone.